Logos Multilingual Portal

Select Language



Miguel de Unamuno (1864 – 1936)  

Spanish philosophical writer, of Basque descent, b. Bilbao

The chief Spanish philosopher of his time, he was professor of Greek at the Univ. of Salamanca and later rector there. His criticism of the monarchy and especially of the dictator Miguel Primo de Rivera caused his removal from the university in 1920 and his exile from Spain (1924–30), but with the establishment of the republic (1931), he was reinstated as rector. At first a supporter of the republic, he became critical of it and sided briefly (1936) with the rebels, only to rebuke them sharply just before his death. In his chief work, Del sentimiento trágico de la vida en los hombres y los pueblos (1913; Bollingen Series tr., The Tragic Sense of Life in Men and Nations, 1968), he expresses his highly individualistic philosophy—one of faith in faith itself, not in any affirmation or denial of faith. Other important volumes are La vida de don Quijote y Sancho (1905; Bollingen Series tr., Our Lord Don Quixote, 1958–59) and La Agonía del cristianismo (1925; Bollingen Series tr., The Agony of Christianity, 1973). His poetry, as serious as his essays, includes Poesías (1907), Rosario de sonetos líricos (1911), and El Cristo de Velázquez (1920). His novels also express his impassioned concern with life and death; they are Niebla (1914; tr. Mist, 1928), Tres novelas ejemplares y un prólogo (1920; tr. Three Exemplary Novels and a Prologue, 1930), and La tía Tula (1921). His complete works were published in Spanish in 1951–52.


an holl oberoù mat zo un diskouezadeg galloud
an uhelañ derez a gadarnded a c’hall un hinienn e dizhout, hag e c’hall ur bobl e dizhout ivez, eo gouzout penaos talañ ouzh ar goap
ar c\'hiz, da lavaret eo, an unton er c\'hemm
ar re stad enno ha laouen ne garont ket, menel a reont kousket en o boazioù
ar skiant zo ur vered soñjoù marv
ar yezh n’eo ket golo ar soñj, met ar soñj e-unan
ar yezhoù, dres evel ar relijionoù, a vev diwar ar fals-kredennoù
gwan eo dre ma ne oa ket arvarus a-walc’h hag o vezañ ma felle dezhañ skoulmañ an aferioù e doare pe doare
huchal a ra an dud a-benn chom hep selaou an eil egile
kazus eo pizhoni speredel ar re a oar tra pe dra met a chom hep strivañ da dreuzkas ar ouiziegezh-se
krediñ zo krouiñ
marv un den hag a zo o huñvreal ennomp azo marv lod ac\'hanomp
n\'eo ket ral en em gavout gant laeron hag a sarmon a-enep al laerezh
n\'eus gwashoc\'h dishegar eget dishegar ar rezon
pa vez an den, kousket ha difiñv en e wele, o huñvreal diwar-benn tra pe dra, pehini eo ar gwirionañ – pe eñ, evel ur boud emskiantek, pe neuze an huñvre end-eeun?
petra eo ar gwir ved, ma n\'eo ket an huñvre a huñvre an holl dud, a zo boutin d\'an holl?
un tu-gounit da nompas bezañ eürus eo e c\'haller c\'hoantaat an eürusted
va relijion zo klask ar wirionez er vuhez, hag ar vuhez er wirionez